Afilli cümleler kurmayı seviyoruz, ve devrik. Sanki bir miktar daha güzel oluyor yazdıklarımız öyle. Nasıl, güzel kandırıyor muyuz kendimizi oradan bakınca?
Kendimizi kandırmaya tam olarak ne zaman başladığımızı düşünüyorum, hatırlamak zor. Bunu hatırlamam için hayal ettiklerimle gerçeğin uyuşmadığı ilk ânı hatırlamalıyım önce, fakat o kadar uzun süredir uyuşmuyor ki geçmişe uzanamıyorum. İlk hayal kırıklığımı nasıl unuturum?
İşin aslı sonuncuyu da bilmiyorum. Bütün bu melankolik hayaller çöplüğüne rağmen hayal kurmaktan vazgeçmeyişimiz saflıktan mı hala bir yerlerde insanlığımızın kalmış olmasından mı bilmiyorum. Neyi bildiğimi de bilmiyor olabilirim aslında. Tek bildiğim bir sorumluluktan kaçıyor olduğum.
Amaçsızca satırları doldurup ortaya bir şey çıkmasını beklemek herhalde akl-ı evvelliktir fakat işte insanoğlu, beyhude çabalardan hiç bıkmıyor. Kelimeler çırpınıyor ama bir türlü dile doğru dökülmüyor. Yaşadığımız sürece derdimizi anlatacak kadar konuşmayı hiç öğrenemeyecekmişiz gibi geliyor.
Kayıtlar
0 yorum:
Yorum Gönder