Vakit akşamdı şehirde/ Baktım bir şarkı almış gidiyor dudaklarımı

Yeşilin hakim olduğu yollardan geçiyorum. Kulaklarımı bu şarkı doldurmaya başlıyor birden. Gözümü alan güneş ışınları tatlılaşıyor, kuş sesleri ilişiyor bir yerlerden,yerimde kıpırdayıp kendime geleceğim ama ne mümkün. Oturmuyorum artık, başka bir dünya bu. Bahçede beyaz kireçle boyanmış saksılardan gökkuşağı fışkırıyor. Rüzgar üşütmüyor ama hafiften uçuşuyor eteklerimiz. Elimde bir tabak sofraya yürüyorum, çocuklar dolanıyor ayaklarıma, yüzlerinde birazdan annelerini yemek yemeyerek uğraştıracaklarını anlatan birer muzip gülümseme var. Belli ki anneannem var mangalın başında, semaverden fokurtular geliyor, "Çayı demleyen oldu mu?!" Belli ki teyzemin eli değmiş de demini bile almış. Taze ekmekleri ekmek arası için bir köşede hazırlıyor dedem, mangalın başına arada uğrayıp anneannemle işbirliği yapıyorum, köftelerin tuzuna bakıyorum soran olursa. Ailenin yeni yetmeleri salıncakta usul usul sallanıp dertleşiyorlar kendi hallerince, birazdan  annem seslenecek "Kalkın haydi bir iş tutsun eliniz!" Oysa onların gözü zıpçıktı sincabın ağaçtan düşürdüğü taze cevizlerde, "bir kahraman bulsak da bize soyup hazırlasa, kirlenmese narin ellerimiz." Belli ki bahar, yemekten sonra bahçeyi toplamaktan söz ediyor biri, "gece şöyle bir yağar, yıkanır ortalık".

Sonra birden güneşin son çırpınışları yakıyor gözlerimi, şarkı almış da başını gitmiş çoktan, kızıla kesmiş ortalık. Uzaklardan Cemal Süreya sesleniyor: "Vakit akşamdı şehirde/ Baktım bir şarkı almış gidiyor dudaklarımı".

anı article blogging cemal süreya deneme denemeler incesaz incesaz mercan music müzik play playlist song story şiir writing yazı